ตอน หวุดหวิด

วันหนึ่งเพื่อนหัวหน้าฝ่ายฯสนง.จ.แม่ฮ่องสอนได้ชวนกันไปรับประทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารลูกทุ่งซึ่งห่างจากตัวอำเภอเมืองประมาณ 8 กิโลเมตรระหว่างทางผมได้ขับรถยนต์ส่วนตัวกำลังมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารก็ปรากฏว่ามีลมฝน ทันใดนั้นเอง...เพื่อนก็ร้องลั่นว่าเบรค เสียงก็ดังสนั่นหวั่นไหว...โครม...กิ่ง ก้าน ใบต้นไม้ปลิวว่อนปะทะหน้ารถอย่างจัง รถเบรคกีกหยุดอยู่กับที่ ผมตะโกนว่าต้นไม้ใหญ่ล้มหวุดหวิดทับรถเราแล้ว เพื่อนเอ่ยว่าเรายังไม่ถึงที่ตาย..มันก็ไม่ตายวายชีวา แม้ถึงครางีบหลับนอนก็ยังไป ฉะนั้นเรารีบเว้นไปข้างทางและบึ่งไปที่ร้านลูกทุ่งดีกว่า