ตอน ขอมดำดิน

นานมาแล้วพัฒนาการอำเภออุ้มผางได้เดินทางโดยรถยนต์รับจ้างจากอำเภออุ้มผางเพื่อไปจังหวัดตาก รถเป็นรถจิ๊บขนาดกลางค่าโดยสารคนละ 200 บาทออกจากอำเภอตอนตี 5 มีผู้โดยสารรวม 8 คน การเดินทางต้องข้ามเขตประเทศพม่า โดยถนนทางเท้า รถจะเดินได้ช้ามากและติดหล่ม ผู้โดยสารทุกคนจะต้องช่วยคนท้ายรถลากสลิงวินหน้ารถ ดันรถให้ขึ้นจากหล่มดินตลอดทาง ระหว่างคลุกโคลนทุกคนโดนหนามไผ่เกี่ยวและมีแผลเลือดออกซิบๆ แถมที่ฝ่าเท้าก็โดนแง่งหินบาดเป็นแผลเต็มไปหมด เป็น การเดินทางอย่างทุลักทุเล ทุกคนอ่อนเพลียเจ็บปวดเหนื่อยล้าและหมดแรง พอข้ามแม่น้ำเมยพ้นเขตพม่าเข้าสู่บ้านวาเล่ย์เขตอำเภอพบพระ เวลา 2 ทุ่มเศษ ทุกคนแยกย้ายกันหาบ้านพักหลับนอนอาศัย พัฒนาการอำเภอก็ไปบ้านหลังหนึ่ง มีชายชราคนหนี่งโผล่หน้าออกมาพร้อมตะเกียงแล้วร้องว่าเอ๊ะ นี่ใคร? เป็นขอมดำดินมาหรือเปล่า? พัฒนาการอำเภอได้ยินดังนั้นก็...น้ำตาเล็ด... แล้วรำพึงกับตัวเองว่า โห...ชีวิต